Fietstoer Peperpot
8 februari 2015 - Paramaribo, Suriname
8 februari
Om 8 uur komt onze gids ons ophalen. Schuin tegenover het hotel worden fietsen gehuurd. We boffen weer, we zijn met z'n tweeen. Wij vragen of we even kunnen stoppen op het vrijheidsplein, we wilen de vogeltjes zien. Heel veel Surinamers hebben een vogeltje in een kooitje. Dat kooitje gaat overal mee naar toe, je ziet ze er mee in de stad lopen, ze zitten er mee op de brommer en als ze ergens komen wordt het kooitje even opgehangen. Op zondag komen ze allemaal heel vroeg naar het vrijheidsplein en meten de zangprestaties van het vogeltje. Dit begint al om 6.30 uur tot ± 8.30 uur. Wij boffen dus. Als er wedstrijden zijn wordt er gemeten welk vogeltje het langst zingt, die heeft dan gewonnen. Het is niet te geloven, maar afhankelijk van de prestaties is zo'n vogeltje wel € 3000,00 waard en een vogeltje dat nog niet zingt € 300,00. Toevallig treffen we onderweg, wanneer de gids wat water koopt bij de supermarkt, twee mannen die met een paar kooitjes zitten. De vogeltjes zijn erg onrustig, maar ze zitten ook nog maar 3 dagen in het kooitje. Zij hebben ze nog maar net in het oerwoud gevangen, ook dat is een sport.
Maar goed, na het vrijheidsplein fietsen we verder,aan de linkerkant van de weg,naar de haven.Daar varen we met een klein bootje de Suriname rivier over. De fietsen worden aan boord getild. Zo komen we in het district Commewijne. Bij een fruitstal koopt de gids wat fruit voor onderweg. We rijden niet lang op de hoofdweg, maar nemen de zandpaden tussendoor. Onderweg zien we van alles, heel veel verschillende bouw van huizen, vruchtbomen, palmen,noem maar op. Als we bij een supermarktje komen haalt de gids water. Daar zitten wij dan op het bankje even te praten met die twee " vogeltjesmannen". Als we gedronken hebben fietsen we weer verder, de weg van de Peperpot. De Peperpot plantage is tot 1996 in gebruik geweest. Het was een cacaou en koffie plantage.Men is gestopt omdat het te duur werd, Brazilie kon koffie en cacaou veel goedkoper leveren. Er staan nog steeds heel veel cacaou bomen. Zoals overal zien we hier de watertjes die door de plantage lopen, dit vanwege de irrigatie, maar ook om het transport. Alle transport moest over water, vandaar dat de plantages aan een rivier liggen. Hier zien we ook sluisjes. Als het water in de kanaaltjes te hoog wordt, gaan de sluisjes bij eb open en stroomt het water naar de Suriname rivier. De kanaaltjes zijn destijds door de slaven gegraven.Het plantage huis is helemaal gerestaureerd. De directeur, plantage eigenaar, woont hier nog steeds. We wandelen door de kampong, hier woonden vroeger de slaven, toen waren de huisjes in vieren opgedeeld. Daarna kwamen de gecontracteerde arbeiders. De tussenwanden werden weg gehaald, dus was er ruimte voor een gezin.De huidige bewoners verbouwen rondom hun huis van alles
Alles is eetbaar, letterlijk elke plant en struik en natuurlijk de vele vruchten als mango, papaya, kokosnoten, sterappeltjes en noem maar op. De gids zei: In Suriname kan je geen honger hebben want er groeit genoeg. Ook zag je hier en daar een kostgrondje.
Na de rondwandeling stappen we weer op de fiets en rijden door het natuurgebied Peperpot. Hier laten ze de natuur zijn gang gaan. Er leven ook apen, maar wij zien ze niet, wel een luiaard. En overal groeit de Nationale bloem van Suriname de Palulu. Werkelijk een schitterend gebied. Ook hier weer even een stop om wat fruit te eten.
We fietsen het natuurgebied uit en komen op de hoofdweg, maar niet voor lang, we gaan weer binnendoor over de zandpaden. Bij een Roti restaurant gaan we roti eten, maar nu zoals het hoort, met je handen. We eten roti met kip in een curry saus, aardappelen en kouseband. Smaakte perfect, we hadden het al eerder in Anaula gegeten, maar toen met mes en vork.Met je handen had wel iets.
Dan het laatste stukje van de route, met het bootje weer de rivier over en om 13.30 uur waren we weer terug in het hotel.
Geweldige tocht geweest, wat stukjes wind tegen en met iets zadelpijn. Het was een tocht van 25 km en dat is ons prima gelukt. De fietsen waren oude barrels, maar met een goed werkende versnelling. De gids vertelde ons dat er in Suriname niet veel gefietst wordt, er wordt dan ook niet in geinvesteerd.
En we hebben weer geboft, met z'n tweeen en wederom een heel goede en leuke gids.
Om 8 uur komt onze gids ons ophalen. Schuin tegenover het hotel worden fietsen gehuurd. We boffen weer, we zijn met z'n tweeen. Wij vragen of we even kunnen stoppen op het vrijheidsplein, we wilen de vogeltjes zien. Heel veel Surinamers hebben een vogeltje in een kooitje. Dat kooitje gaat overal mee naar toe, je ziet ze er mee in de stad lopen, ze zitten er mee op de brommer en als ze ergens komen wordt het kooitje even opgehangen. Op zondag komen ze allemaal heel vroeg naar het vrijheidsplein en meten de zangprestaties van het vogeltje. Dit begint al om 6.30 uur tot ± 8.30 uur. Wij boffen dus. Als er wedstrijden zijn wordt er gemeten welk vogeltje het langst zingt, die heeft dan gewonnen. Het is niet te geloven, maar afhankelijk van de prestaties is zo'n vogeltje wel € 3000,00 waard en een vogeltje dat nog niet zingt € 300,00. Toevallig treffen we onderweg, wanneer de gids wat water koopt bij de supermarkt, twee mannen die met een paar kooitjes zitten. De vogeltjes zijn erg onrustig, maar ze zitten ook nog maar 3 dagen in het kooitje. Zij hebben ze nog maar net in het oerwoud gevangen, ook dat is een sport.
Maar goed, na het vrijheidsplein fietsen we verder,aan de linkerkant van de weg,naar de haven.Daar varen we met een klein bootje de Suriname rivier over. De fietsen worden aan boord getild. Zo komen we in het district Commewijne. Bij een fruitstal koopt de gids wat fruit voor onderweg. We rijden niet lang op de hoofdweg, maar nemen de zandpaden tussendoor. Onderweg zien we van alles, heel veel verschillende bouw van huizen, vruchtbomen, palmen,noem maar op. Als we bij een supermarktje komen haalt de gids water. Daar zitten wij dan op het bankje even te praten met die twee " vogeltjesmannen". Als we gedronken hebben fietsen we weer verder, de weg van de Peperpot. De Peperpot plantage is tot 1996 in gebruik geweest. Het was een cacaou en koffie plantage.Men is gestopt omdat het te duur werd, Brazilie kon koffie en cacaou veel goedkoper leveren. Er staan nog steeds heel veel cacaou bomen. Zoals overal zien we hier de watertjes die door de plantage lopen, dit vanwege de irrigatie, maar ook om het transport. Alle transport moest over water, vandaar dat de plantages aan een rivier liggen. Hier zien we ook sluisjes. Als het water in de kanaaltjes te hoog wordt, gaan de sluisjes bij eb open en stroomt het water naar de Suriname rivier. De kanaaltjes zijn destijds door de slaven gegraven.Het plantage huis is helemaal gerestaureerd. De directeur, plantage eigenaar, woont hier nog steeds. We wandelen door de kampong, hier woonden vroeger de slaven, toen waren de huisjes in vieren opgedeeld. Daarna kwamen de gecontracteerde arbeiders. De tussenwanden werden weg gehaald, dus was er ruimte voor een gezin.De huidige bewoners verbouwen rondom hun huis van alles
Alles is eetbaar, letterlijk elke plant en struik en natuurlijk de vele vruchten als mango, papaya, kokosnoten, sterappeltjes en noem maar op. De gids zei: In Suriname kan je geen honger hebben want er groeit genoeg. Ook zag je hier en daar een kostgrondje.
Na de rondwandeling stappen we weer op de fiets en rijden door het natuurgebied Peperpot. Hier laten ze de natuur zijn gang gaan. Er leven ook apen, maar wij zien ze niet, wel een luiaard. En overal groeit de Nationale bloem van Suriname de Palulu. Werkelijk een schitterend gebied. Ook hier weer even een stop om wat fruit te eten.
We fietsen het natuurgebied uit en komen op de hoofdweg, maar niet voor lang, we gaan weer binnendoor over de zandpaden. Bij een Roti restaurant gaan we roti eten, maar nu zoals het hoort, met je handen. We eten roti met kip in een curry saus, aardappelen en kouseband. Smaakte perfect, we hadden het al eerder in Anaula gegeten, maar toen met mes en vork.Met je handen had wel iets.
Dan het laatste stukje van de route, met het bootje weer de rivier over en om 13.30 uur waren we weer terug in het hotel.
Geweldige tocht geweest, wat stukjes wind tegen en met iets zadelpijn. Het was een tocht van 25 km en dat is ons prima gelukt. De fietsen waren oude barrels, maar met een goed werkende versnelling. De gids vertelde ons dat er in Suriname niet veel gefietst wordt, er wordt dan ook niet in geinvesteerd.
En we hebben weer geboft, met z'n tweeen en wederom een heel goede en leuke gids.
